ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

در آخرین جمعه مهر ۱۴۰۴، برای ساعتی با امیر وزین ( شاعر و منتقد) در "کافه راه" در "شهرکتاب راه" نشستیم کتاب دائو دِ جینگ خواندیم. خوانشِ امیر وزین از دائو، مواجهه همان انسانی‌ست که خودش این بار می‌داند چقدر دائویی است. و دائو همان تجربه زندگی روزمره است. دائو مبدا همه چیز است. کتاب شعرِ " نگاره‌ها و انگاره‌ها" از حامد سلیمان‌تبار را در همان کافه راه با امیر وزین دیدیم و خواندیم. امیر وزین از کتاب خوشش آمد و در جا خوانشِ کتاب شعرِ دیداریِ حامد را داشت. از فیلم‌های مورد علاقمون در تبادل گفتیم. قرار شد روی فیلم " عاشق برای یک روز " به کارگردانی Philippe Garrel برای جلسه بعد گپ بزنیم. بعد از جلساتی که بنام سینماشعر داشتیم. فضای دنج، آرام و ساکتِ شهرکتاب راه و کتابفروشی به نامِ ماهان لایقی. پُر شدن خالی شدن و دائو.

آهن‌ها / و چشمانِ اسب‌ها
اطاق‌ها و تنها پلک زدن
همه چیز در فضایِ اسم‌ها و اطاق‌ها نیست
در این میان بشکه‌ای که در نزاع رویِ بدن نمی‌افتد
ضمایر، همیشه در گلبرگ‌ها هستن
تا از خود بیرون بیاییم.
در دیگران بیایم
در لثه های آدم ها؛ماهی‌ها
ماهی‌ها لثه‌های آدم
ادامه دادن در حالتِ ساکن
برپا، برجا
- - -
امیر قاضی‌پور






خوانش‌ شعر بالا :
اهمیت شعر ، در تکیدگی و ایجاد فضایی‌ست که به روایت کردن و ادامه دادنِ یک معنا و مفهوم کلی اعتنایی ندارد. مثل شعرهای سیلویا پلات - پلات متقدم و عاشق طبیعت وحشی آمریکا - سطرها از شگفتی و خلا موج می‌زند و رانه‌ای داروینیستی به همراه یکجور شادی طبیعت گرایانه به سطح می‌آید و می‌ترکد و محو می‌شود و بی مهابا آینده در دل گذشته سقوط می‌کند. درست مثلِ اسبی که جنین و جفت‌اش را با کیسه یِ پاره شده به دنبال خود می‌کشد و بی توجه به آن همه خونریزی ، در علفزار مشغول چرا می‌شود. تصویرسازی‌ها حداقلی ست و در زمان‌های مصرف شده پناه گرفته است. تنازع بندها چونان زنجیره‌ای از اتفاقاتِ نیفتاده به غریبگی و تک افتادن کلمات در جملات دامن می‌زند: " در این میان بشکه‌ای که در نزاع روی بدن نمی‌افتد/ ضمایر ، همیشه در گلبرگ‌ها هستن / تا از خود بیرون بیاییم." اینجا نقطه یِ صفر مرزی هر کنش و واکنشی ست و پانتومیم کلمات ، اشارتگر حد اعلای یک بلاغت جسمانیِ انکار شده و نامرئی‌ ست.
امیر قنبری. منتقد شعر

یک شعر دو نظر✔️



با چَشمِ دشواری
که وسطِ زمین و هوا هست
با پاک‌کُنِ خیلی سفت
صندلی سومی زیادی بود در تمامِ شب خالی
تمامِ شب، مبل‌ها فرو رفته‌اند
و احوالِ کریستال را می‌پرسند
ماشینِ تحریر
فنجانِ کثیف
فرزانه مرادی با چَشم‌هایِ ضعیف
Odeso7

لکه کوچکِ گردگیری
هر دوازده دسته عینِ همدیگر است
- - -
امیر قاضی‌پور




■ نظر پدرام محمدزاده (شاعر) بر شعر بالا :
دوازده سطر
دوازده مردخشن
دوازده کادر
دوازده کادر
دوازده جهش
دوازده مرد خشن


مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن


چطور این همه رو با یه لحن در کنار هم پهن کردی؟ این برای من سوال عجبییه
شعری برای خود




■ نظر آزاده فراهانی(شاعر) :
تصویر استعاری قسمت اول شعر واقعن خوب بود. مخصوصن تمام شب مبل‌ها فرو رفته‌اند و احوال کریستال‌ها را می‌پرسند . خوب تونسته به اون فضای مهمانی با حضور حاضرین غایب هویت بدی.

■ کانال شعر و شعرخوانی در تلگرام:
https://t.me/ghazipooramir

یک شعر + دو نظر و نگاه ✔️





با چَشمِ دشواری
که وسطِ زمین و هوا هست
با پاک‌کنِ خیلی سفت
صندلی سومی زیادی بود در تمامِ شب خالی
تمامِ شب ، مبل‌ها فرو رفته‌اند
و احوالِ کریستال را می‌پرسند
ماشینِ تحریر
فنجانِ کثیف
فرزانه مرادی با چِشم‌های ضعیف /odeso7


لکه کوچکِ گردگیری
هر دوازده دسته عینِ همدیگر است
- - -
امیر قاضی پور









دو نگاه و نظر بر شعر بالا


✅‌ نگاه پدرام محمدزاده :
دوازده سطر
دوازده مردخشن
دوازده کادر
دوازده کادر
دوازده جهش
دوازده مرد خشن


مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن مرد خشن


چطور این همه رو با یه لحن در کنار هم پهن کردی ؟ این برای من سوال عجبییه
شعری برای خود




✅ نگاه آزاده فراهانی :‌ تصویرِ استعاریِ قسمتِ اول شعر واقعن خوب بود. مخصوصن " تمام شب مبل‌ها فرو رفته‌اند و احوالِ کریستال‌ها را می‌پرسند ". خوب تونسته به اون فضایِ مهمانی با حضورِ حاضرین غایب هویت بدی .

تئاتر : وقتی دو پا با هم جفت می‌شود

حجابِ خالی/جایِ خالیِ عضو
لیس‌هایِ زیپِ شلوار
از کیسه چای بیاورید
زیرِ بغل ، پلاستیکی
فکر نکن به پرده‌ات بی‌توجهم
پایِ راستم پایِ چپم
صدای سو ، این هم صدایِ زانوانم
انگشتی بلند ، بلندتر از آخرت
صدایِ نارس بنفش است
در آستانه یِ در .. میانِ هاشور زدن‌هایِ بنفش

"در شکستنِ اعداد"
به زیرِ خاک
که ساقه‌هایِ جنگل
"دهانِ من شکسته"
دریا / از دست‌هایم / و ارتفاع
در آب‌هایِ روشن
خیزاب‌هایِ روشن
" ناخن / یا برهنه بودنِ پا / اندام یا گیاه "
- - -
امیر قاضی پور









■ خوانش پدرام محمدزاده
از شعرِ بالا

این شعرت اروتیکِ امیر . در واقع برای من رنجِ یک پرسوناژِ بدونِ آلت رو تداعی می‌کنه . پرسوناژی که قطع عضو شده و در این حالت به ارضا نمیرسه . این شعر، "شعرِ زبان" است . امیدوارِ به دوباره رویش عضو . کار جالبی بود و اجرایِ فوق العاده‌ای داشت با کات‌هایِ پی در پی و تصاویر به هم ریخته ، شبیه فیلم‌هایِ گدار . منو یاد "خداحافظ زبانِ گدار" انداخت . این شعر اجرایِ تاثیرگذاری داره کار خیلی خوبیه . یک از بهترین‌هاته به نظرم . منِ متزلزل نمی‌تونم شعری به این شیکی بنویسم . خیلی خوب از ابژه‌های به ظاهر بی‌ربط ، ربطِ اروتیک گرفتی و عجز زبان رو به بهترین شکلش در آوردی. مرسی . شعری با قابلیت چند بار خوندن .

شعرِ سینمایی چیه؟
شعری که کات داره . شعری که فضاسازیِ سینمایی داره . که دوربین داره و شخصیت‌ها و اُبژه‌ها رو مد نظر قرار میده . شعری که تدوین داره . که صدا داره . که حرکت داره . این شعر سینماییه. از رو ترین مشخصه‌هایِ شعرِ امیر قاضی پور کات‌هایِ پی در پی و عوض کردنِ فضا و رنگه
■ پدرام محمدزاده . شاعر و منتقد

دو شعر تصویری و سینمایی
از امیر قاضی پور

✔️شعر- اول

پهنه‌ای از آب در بالا

ساعتِ خورشیدیِ بزرگ در پائینِ قاب

درخت آرایی . هیات‌هایِ انسانی

" سال گذشته در مارین باد " گاهن خشک

مجسمه به ذهن مُتبادر . یک اُپرا

گیاهان و لباسِ عروسی‌اش

خزه و صحنه یِ لُخت شدن اندامی که رها شدن

تاک / و تاک / و تاک

آن سویِ پیکرِ طبیعی
پهنه‌ای از آبِ دریا

صحنه یِ لُخت شدنِ اندامی که رها شدن

" سال گذشته در مارین باد " گاهن خشک

گیاهان و تورِ عروسی‌اش

مجسمه به ذهن مُتبادر . یک اُپرا

چه جور آب نباتی؟صدایِ درهم .

به من لذت می‌داد .از مرگم مثلِ قطب نمایِ آبی

جرقه‌هایِ آبی رنگِ سَرَم

✔️شعر- دوم
تکان می‌دهد و تو را در خود عوض می‌کند
وزن‌هایِ آب‌هایِ آزاد
روشنیِ آب ، مثالِ تُفی سفید
وَق زده به عطرش
تیغ‌ها که بر بسترِ ماسه‌هایِ این بدن می‌نشیند
یک دلفین نفس می‌زند، می‌بوسد
به نشانه استمنا،خودش را درونِ خودش
با حسِ لَزِج از آبیِ خلیج
مثلِ گوشت ولو شده
لَخ در آب‌هایِ آزاد
صابون، آبی می‌نوشد

لثه‌ها ماهی‌ها
شعری از امیر قاضی پور✔️

سطح و ریزشِ آب
لب و دهان
بی‌خود نفت ریختنِ لب‌ها
آب شدنِ آب‌هایِ تمیز
"خوردگی"
لب‌هایِ شیرینی خورده
و سطح و آب
گُدازه‌هایِ روشنِ آب
لب و دهانِ پاک نشده
از سطح و لب و دهان
دارویِ ریزشِ مو
آتش‌فشان‌ها

نگاه خالد رسو‌ل‌پور (داستان نویس) ، به شعر بالا : شبیه رمان‌هایِ " آلن رب‌ گریه " شده این شعر

از پایین ، چرخ
با چهره‌ای گُشاده
تُرا در می‌آوَرَد
در آخره روزی می‌خوریم سگ
ذره ذره کلیدِ تو
مثلِ لنگری از انتها
بچرخ ! بچرخ
سایه‌ای‌ست مثلِ گچ
" قافیه گشاده برای حکمرانیِ عددها "
مثلِ لنگری
صورتی که گوش ماهی را یدک کِشَد.
اول کلمه را بعد آسمان را کم کم کرخت می‌شوم
کِیف می کنی؟
- - -
امیر قاضی پور




خوانش شعر بالا
از رامین رمضانی :
ساختار شعر تو متفاوته،بنابراین نمی‌دونم چقدر درسته که از لفظ دیالوگ استفاده کرد.و مربوط به یک شعر خاص هم نیست.اما برای من انگار بخش‌هایی‌ش صحبت با گوینده‌ی این جملات بود:و شانه‌هات غلتکی‌ است که در خواب شروع می‌شود.غلتان غلتان می‌گاید آسمان را ستاره را ابر را،و باد می‌کند می‌کند پنجه‌هات،«عالی نیست؟»

یا اون بخش :صورتی که گوش ماهی را یدک می‌کشد ٫به طریقی که الان برام روشن نیست تداعی گر این شعرش بود: آنجا را ببین آنجا که ماه و ستاره و گوسفند یکجا غروب می‌کنند.....بچرخ و ببین دلت بین بطری‌هاست...
چندان منطق روشنی نداره حتی این تداعی هم از جنس شعره،کما اینکه شعر تو ساخت بسیار متفاوتی داره،در آخر اینکه چرخیدم و اینبار از ته خوندم،دست مریزاد


■ نکته : خوانشِ شعرها را دوست دارم . چون مخاطب شعر می‌تونه همان شاعر باشه . (خواننده خلاق= شاعر خلاق ) .
نزدیک شدن به شعر حتا با یک کامنت . نه الزامن تعریفی که از شعر منِ نوعی شده . مشکلِ دیدنِ شعر و خواننده شعر را هنوز داریم. مهم دیدن است . چرا نویسنده و شاعر خوب کم داریم. جوابش در نداشتنِ خواننده خلاق است . خواننده‌ای که از پسِ دیدن و خواندن آثار بر بیاید . به جرات می‌گویم بسیاری از شاعران ما همان منتقدانِ شعر هستند و تواناییِ دیدن و خواندنِ بسیاری از شعرها را دارند . اما الزامن همه آنها شاعران و نویسندگان خوبی نیستند

شعری از امیر قاضی پور ✔️

آن‌ها وقتی سرگرم آشپزی‌اَن
بر لب‌ها و چمن‌ها
با کلاه‌هایی به شکلِ بوق!
با کلاه‌هایی به شکلِ بوق!
داشتنِ هشت‌ زبان و قلب
آن‌ها شادی را لب می‌زنن
نوزادهای غیرترسناک
آن‌ها اشک می‌ریزن به واسطه هشت زبان
آن‌ها اشک می‌ریزن به واسطه هشت زبان
قلب‌ها و عاج‌های خوب
برگشت‌ناپذیر / تب‌هایی که بدن‌ها
گربه‌های شاداب
چه دعاهایی داشتن اگر قلب داشتن
آدم‌ها / و از گشودنِ شبنم
لب‌ها / یک روز / از بینِ / داشتن
باریک و مسخره
نوزادهایی که
لاستیک و گربه‌ها را نمی‌جَوَن






■ خوانش امیر وزین
بر شعر بالا :

امیر جانِ قاضی پور ، چیزی که شگفت زده‌ام می‌کنه اینه که طرفِ مونتاژ و اپیزود اپیزود کردنِ نوشتار نمی‌ری، اتفاقن احترام می‌ذاری به این که تمام اصوات با ذره ذره گسستی که از مونتاژ ایجاد کردن شنیده بشن آرایشی جمعی، ناتوان کننده و سرخوش کننده و بی کارکرد به ما بِدن

از تنِ اوست
جانش را در فاصله می‌دید
شاخه یِ به هم پشت
طرحِ لبخند افتاده روی خاک

اگر شب‌هایِ آخر
نزدیک
نزدیک در میان سنگ‌هایِ پاره
- - -
امیر قاضی پور






خوانش شعرِ بالا
از پدرام محمدزاده

تصاویر بکرن . منظره‌ها چشم‌نواز. فجایع دور و سکوت بیابان دورافتاده می‌کنه شعرتو . شاعرشو. غیرقابل دسترسی. چه چیزی برای یک شاعر بهتر از خود؟ از دیگری به خود رسیدن. بعد پریدن و به کم قانع نشدن

نگاهی به یکی از اشعار امیر قاضی پور
مرا ببخشید که این قدر فشرده‌ام



این تا تو روز.

به نام یک روشن

مثلِ خودم.

این تا تو را نداشت

وقتی که نه پاک می‌شوم.


نفر اول است مجموعِ خودم
- - -
امیر قاضی پور






👆👆👆خوانش الهام ملک پور از شعرِ بالا

۱/ به نظر شعر ایدئولوژی زده است و به رغم تمام فرافکنی‌های نویسنده و نوع خاص نوشتار این مسئله به چشم می‌آید.

۲/ این شعر با شعریت رویایی-به خصوص در لبریخته‌ها-در گفتگو است. شاید این تجدید خاطره، بیشتر به خاطر وجود سطر اول و سطر چهارم-که حلقه‌های بازشونده ی زمانی این شعر هستند-باشد.

۳/ در سطرهای قاضی پور گاهی این اتفاق خوشایند می‌افتد:

مسافت طی میشود؛ زمان حرکت می‌کند-بدون توجه به کیفیت زمان و نوع قراردادی‌اش در متن حاضر _؛انرژی مصرف می‌شود ولی کاری، بنا به تعریف کلاسیک «کار» در فیزیک انجام نمی‌شود. ولی دست کم یک چیز کم است و بسیار ضروری به نظر می‌رسد و آن انرژی پتانسیل و نیز نیروی استاتیک کار است.

«انرژی ایستا» دینامیک کار را بالا می‌برد بدون اینکه تحرک را افزایش دهد یا در صورت، تجلی پیدا کند و در رگ‌های شعر جاری می‌شود.

۴/روایت در شعر قاضی پور در خور توجه است؛ کلیت امر نشان می‌دهد که روح روایت در این شعر-در نهایت- خطی است ولی روی این خط دایره‌ای می‌غلطد که روایت خطی را طی می‌کند .مثالها را خود بیابید به خصوص ارجاع می‌دهم به کار (( شاتوت / شکسته ))

تصور کن یک موج در حال حرکت است.

۵/این شعر بسیار معناگرا است اگرچه نوع نگاشت شعر و صورتبندی جمله‌ها و نیز گزینش واژگان معنا را کمی دور می‌زند ولی به هر جهت نوشتار پیش رو از معنایی اشباع شده است که به خاطر گستردگی دامنه آن و کم بودن غلظت بطالتش می‌توان از آن چشم پوشید هر چند من در تقابل با معناگرایی قرار نمی‌گیرم و براین باورم که هر چیزی، آنجا شایسته است که به چشم می‌آید.

۶/و در آخر آن قدر که من سیر کاری امیر قاضی پور را پیش چشم داشته‌ام فکر می‌کنم ایده‌های تازه‌ای را پیش روی خود می‌بیند و سعی می‌کند دریابم چه پتانسیل‌هایی را می‌توانم در شعرش-از آنچه که دارد و می‌تواند داشته باشد-رها کند تا شعرش به خود برسد.

دوست نویسنده‌ای ایمیل زده بود که آخر چه طور می‌تواند این شعرها-سطرها را پیش چشمش مجسم کند؟ نوشته بود شعر‌های امیر قاضی پور را می‌خواند و نمی‌فهمد. برایش نوشتم وقتی شعرها را بدونِ فهم می‌خوانی آیا چیز خاصی روی می‌دهد که شعرهای با فهم دیگران را می‌خوانی؟ پاسخ داد که مثلن شعر" قرص " تو را چگونه بخوانمش.

حالا شعر " قرص " را می‌آورم و پایین شعر چند فکت، که شعر را با آنها بخوانی.




قرص


توی قفسه داشته باشم میزِ ناهارخوری

خندیدنه یک سیمه برقه واوه بندکش

دهکده - هوا ـ بو می‌کِشد

تنپوشه طعمِ شیوه یِ گلدان

قایق! به عروسی بیا

مادر...سالم

باباتوم آمد خانه

ترک نقش بسته است

فلفل به عدس

هوا! تو می‌توانی شماره بگیری

دو تا قفسه قاشق به تو همسرت
- - -
امیر قاضی پور




فکت‌های من برای خواندن شعر "قرص":

- شعرِ خانگی

- شیوه‌های نوین همسرداری در شعر

- ترانه‌هایِ کوچک اتاقِ غربت

- سیستم‌های بسط- نایابنده

- پدر - مادر - همسر

- مادر‌ سالارانه - فمینیستی

سفر / یک سال کوچک‌تر شد
یک سال علی‌ست این زیر

"از کف و پلک‌هایتان بسته است"
درونِ اتاق نشوید
به وسوسه‌ای
نقطه‌ای که پُختش
چون عروسکی خام دستانه
از گردن آویزِ بهار
منحنی باشی

دلقک وار "سنگ پاره‌ای "
یک نقطه در خلیج
در مجلسی با طاعون
همواره به زمین:نشان کردی
- - -
امیر قاضی پور






👆👆👆خوانش شعر بالا
یادداشتی از الهام ملک پور

امیر قاضی پور و شعری که خراش می‌دهد. واژه‌ها روی هم تاب می‌خورند. واژه‌ها سرشان را به معنا می‌کوبند. هی! یکی پیدایش شود. یکی این سر را به جایِ خودش برگرداند. واژه‌ها برای خودشان هشدارند. این همه به این معنی نیست که من این کار را در لیست بهترین های امیر قرار داده‌ام. ولی این معنی را می‌تواند داشته باشد که من را به راستی آزار داده است. کلمه‌ها. کلمه‌ها. وقتی سر خود را می‌خواهند در بیاورند. مثل در آوردنِ لباس. هوا گرم است. هوا برای بهار بودن. این سال‌ها که مدام کم می‌آورند. می‌آیند. می‌آیند وقتی شاعرانگی به در می‌کوبد دیوار فرو می‌ریزد. این امیر است که واژه‌هایش را رها کرده است. به آن‌ها ابتکار عمل داده است. و هراس را. بی‌ پروایی خراش می‌دهد. و این خوب است. از ویترین کلمه‌های گزینش شده چیزی به جا نمانده است. از این نقطه نظر این کار نقطه‌ای می‌تواند باشد برای فاصله‌ گذاری. امیر از محافظت سوژه‌هایش دست برمی‌دارد. او از عروسک‌های خام دستانه فاصله می‌گیرد. و این فاصله گذاری من را در برخورد نخست با شعر، به خود جلب کرد. تغییر رویکرد واژگانی نشانی از بازاندیشی نسبت به سویه‌های اندیشگانی شاعرانگی دارد. کلمه‌ها روی هم تخریب می‌شوند. کلمه ها با تمام سادگی خود ما را فریب می‌دهند. به من بگو کی هستم؟ ولی این واژه ها کدام سربازها هستند؟ کدام‌شان که آمادگی جنون‌آسا و هیستریک خود را و شاعر خود را برای تامین حس مالکیت فریاد می‌زنند؟ «درونِ اتاق نشوید» «به وسوسه‌ای»

برایم چنگ یا سم بیار
یک شعر و یک خوانش✔️


ضربدر زدن ضربدر زدن
لاله‌ها در وهله یِ اول
خون از بدنم می‌رفت
جعبه فقط آینه
بازیافتت چروک یافته / بدن،رفته درخت،جاودانه
از میانِ انگشتانم ضربه زدنِ هوای تازه
آن ها حتا توی آن تُنگ شیشه‌ای حتا ماهی نیستند
تشدید نیست در میانِ انگشتانم در میانِ مه
دندان‌هایِ زرد از میانِ اکسیژن،
تنم را به جراحان بسپر / مرا تسخیر برایم چنگ یا سَم بیار
تمام روز بمیرن خوراکی‌ها تمام روز لاتین هجاهای نامفهوم
کلیسایِ یک درخت
داربست‌های نادیده / بلوایِ سبزها
بی‌ رنگ مثلِ پوستِ دهان
ماهی هم بی‌رحم است
شاتوت هم غروب‌ها را رنج می‌برد
رنگ پریدگیِ شاتوت‌ها دیدنی نیست
خونِ همه از بدنشان
مهم نیست بشقابهای بیمارستان نفسِ مُردگان داشته باشد
میل به کشته شدن
در آب، جیغ می‌کِشن
- - -
امیر قاضی پور




خوانشی از مجتبا حدیدی
به امير قاضی پور به بهانه بدن - واژه


توجه به بنیان‌های نظری شاعر در این شعر یعنی رویکردی نقادانه نسبت به مبانی فکری و فلسفی در همین شعر.

چرا که رویکرد ادبی ما نسبت به اثر کاملا شخصی است و در حوزه هرمونوتیک یعنی تشریح اثر.

اما در این اثر تقسیم بندی‌ها رئالیستی اتفاق افتاده است و توجه به ایدئولوژی شاعر می‌بایست در صدر قرار بگیرد . گذشته از نقد‌های ابلهانه نسبت به نکات دستوری و زبان و مضمون و تصاویر ... و در حد ایده‌آل آن یعنی پژوهش قلم شاعر و حوزه زبانی وی ، می‌بایست به نکات دقیق‌تری در این شعر دقت کرد .

در حالت ایده‌آل نقد فرمالیستی بهترین مقوله بین‌المللی نقد شعر است که در ایران هنوز به آن پردازش نمی‌شود .

شاعر به زیبایی هرچه تمام‌تر حد و مرز رئالیسم و ناتورالیسم را در این شعر گُم کرده است . هرچند ناتورالیسم به ریشه‌های رئالیستی می‌پردازد اما در این شعر ذهنیت شاعر درگیر مسایل مهم و ایفای نقش در شعر بوده است . مانند رنگ پريدگی شاتوت‌ها ديدنی نيست . دیگر اینکه مضامین در یک دستگاه فلسفی به زبان ساده عنوان شده است و در این حرکت ، شاعر حتما به دارایی زبان ساده متهم می‌شود!

به گمانم مبحثی مانند ضد شعر در جامعه ما – که در این شعر به وفور دیده می‌شود – ندیده گرفته شده است . مخاطب اگر به درک این موضوع نایل نمی‌شود ، ضربه‌ای به ارکان و عناصر زیبایی شناسی شعر وارد نمی‌شود.

خط " برايم چنگ يا سم بياور " در يك پلی فونيك قوی اجرا شده و به جا نشسته است .اين جمله واقعن جمله تبار داری در اين شعر محسوب می‌شود . "ميل به كشته شدن " . "در آب جيغ می‌كِشن " زاويه مازوخيسمی اين كار نيست بلكه ميل به شدن و فرار از بودن را دوباره در مخاطب احيا می‌كند . بودنی كه در عصر جديدی در برابر نبودن قرار داده شده است.

نامه‌ای به شاعران نامه‌ای به پدرام محمدزاده ✔️


شفقت به اهلِ درختان
یک لیوان آب بر عاشق شدنِ ناخن‌ها
دو طرف خیابان روی خاک کمی سرما خورده‌ام
همزیستی اجرامِ آسمانی . بغل کردنِ دهان و پستان
صرف کردنِ قهوه بعد از هرس شدنِ جنگل‌ها در بدن‌های ...
پاره شدنِ لب‌ها
ایکبیری شدن لب‌ها
آه دم بازدم

رقاصه‌های شهوانی
روز : مُسَطَح شده

آن ابری که در لب‌های من در ارتفاع هایی که
میله گرد شده بود
آب بریزم در سیالات

از فقدان لب‌ها از محدودیت‌های گُنگ . از بشقاب‌هایی که هنوز بدنیا نیامدند
وحشی‌ترین ماهی رویِ زمینِ وحشی نیست . وحشی : مکرر چراغ‌ها را خاموش کنید
روح ‌الله زم : کلید off /on "موشی سیاه رنگ وسطِ کویر "
مساحتِ خواب . پریدخت . گریه کردن در آب . دهلیز برای ساختنِ شهر نو
نشانه رفتن رویِ بستر . پستان با آلت تو / دست‌هایِ راستِ اجاق‌ها
یک لیوان اقیانوس . لابيرنت : چقدر دوستتان دارم بعد از مُردن . قبل از پارگیِ لب ها


آذر ۱۳۹۹
امیر قاضی پور





خوانش شعرِ بالا
پدرام محمدزاده:

جا دارد نظرم در باب مکانیزم شعری امیر را باز هم پیوند کنم :

شعری شیدا که در هر لحظه ذهن شاعرش یاد چیزی می‌افته. در رئالیستی ترین حالت از ذهنیت هر آدم. آدمی هر چند ثانیه یک بار یاد یک تصویر یک چیز یا یک خیال می‌افتد و افکار مختلف در یک دقیقه در فضا مکان‌های مختلف از ذهنش می‌گذرد

همینطور تصاویر واقعی که می‌بیند هم ادغام می‌شوند با تصورات و تفکرات و توهمات و توقعات

لبه. شعری از امیر قاضی پور ✔️

استخوان‌ها دو حلقه از فلز
آن گونه که کفایت می‌کند
به زبان درآمده دو فلزِ داغ
اگر چشم بر هم بُگذارم / بر رویِ زمین راه رود
انگشتی غیرِ قابلِ تحمل
با چون دستهایی از کار افتاده
کوتاه ترین نگاه آدم در نگاهی بی‌انگشت
" اُردکی که از شیر خوردن بازمانده است "
رویاهایِ کف اتاق، در عصری که کتاب را سوزانده است





یادداشت پدرام محمدزاده بر شعر "لبه"

شکنجه
شکنجه
شکنجه
نعره نمی‌زند
چرا نعره نمی‌زند
شکنجه
شکنجه
اما او فکر می‌کند و چشم می‌بندد
به هرچه شکنجه
شکنجه
تا جایی پیش می‌رود که باید سوزاندش
کار دیگری نمی‌شود کرد
مثل کتاب می‌سوزد و کلماتی که درونش حفظ کرده بود دود می‌شود و به هوا می‌رود
شکنجه , تمام

آب، یک منبعِ مهمِ کشمکش در آسیای مرکزی

آب را چرخیده بدهید!

یک شعر + دو نظر






شعری از امیر قاضی پور

آشپزخانه وقتی ساده است
آب، یک منبعِ مهمِ کشمکش
در آسیای مرکزی
اردیبهشت را دوست داری
آنجا کجاست؟
ببین چه در صبح جان می‌دهیم
حق طلب، از سرتاسرِ ضمیر
آنجا از تویِ سینه
دوست، مال‌هایِ میانِ هم
کجاست از سرما
از آنجا بسیار
یک پاشنه رسوایی
می‌دویدیم
نشد فواره‌هایِ تویِ بغلم
"مشعلِ بورس"
تا نشد
اما تهران را
اصلن، بعدن تکنیک می رسید
بعد از صبح بخیر
هم چنان خالی روبرویِ هم
مغناطیس از تحسینِ نخستین.

* * *

نظری بر شعری که در بالا دیدید .‌ نظری از " مهدی راد " که در گروه تلگرامی " پاد فرهنگ " دیدم
👇👇

از کهتری به کهتر دیگر
نامش: امیر قاضی پور( تو بخوان تمام ویترین، تمام این سالهای اخیر)
به ما می‌خندند! معدود سوته دلان روشنی که آمار مصرف قرص‌های قوی آرامبخش، محرک‌ها و مد سهمگین مراجعه به روان درمانگرها را می‌دانند، خودکشی بر اثر فروپاشی روانی، سکس با محارم و بعد سلاخی کردن، فروش کلیه و دیگر اعضای بدن، انحرافات و اعتیاد جنسی، شهرک های صنعتی متروک، کارگران متحرک اما..، لابی‌های پنهان و آشکار اقتصادی- ماشین، طلا، دلار، سپاه و مردان و زنانی که دیگر نه گذشته ای دارند و نه آینده‌ای( تو بخوان بالماسکه ی جنون) را می‌دانند و دیده‌اند که سیل و آوار در همین لحظه که آتش گرفته‌ام و می‌نویسم چه بر سر بدن‌ها و سرها آورده، به من و تو می‌خندند امیر! خاصه کمی آشنای این درگاه از شوکت افتاده هم باشند وقتی چیزهایی که ما بلغور می‌کنیم را میخوانند، مثل مستی 5 صبح که دو کام اخر را با خنده برای بالا اوردن می‌کشد، با چه دلی، بالا می‌آورند و می‌خندند. امیر! برادر همپاله، این "ویرانشهر" حاصل اذهان مغشوش و رنجور ماست. عمیقا معتقدم اگر ذهن و زبان ما پراکنده نبود و عاری از تعقل، شهر سازی ما این چنین فاجعه نبود و الخ...
ننویس آقا
من هم نمی‌نویسم.
نوشته : مهدی راد




خوانش امیر وزین :

مهم اینه که دم و بازدم نمی‌کنی و دمم بازدم نمی‌شه این دقیقن بازآفرینی مدام رخداد و زبانه
کار فرهنگی نیست ضدفرهنگی است که می‌گوید هستم و قانونی‌ام رهایی کار والتر بنیامین درست حدس زد که سرکوب تنها سیاسی شدن هنر به فنا می‌ره اما این سیاسی شدن فقط بازآفرینی مدامه امیر جان همین که دم من در کم تریم حد دلالت می‌خوادت و از این خارج نمی‌شه خودش یعنی شگفتی ، مخاطبان نور ندارن که ندارن آن‌ها با شعر خود را سرزنش می‌کنن آن ها رویا باف هستن
نه رویا ساز که عین بی‌خوابی است گویی که نمی‌رسی به آن چیزی که رسیدی نمی‌دونم امیر جان در آینده حتمن و حتمن کتابی جمع می‌کنم (ذاتِ شعر) اونجا سعی می‌کنم خوانشم و ازت واز هر چیز واضح‌تر یا بهتر بگم شدید‌تر ارائه بدم
حال که سوسکم و خواب آلود
و فقط از سرفه‌ها
آیین می‌طلبم
این ها کتاب‌ ترن
هیدروژن‌ها گرم تا گم می‌شن
صفحه‌ها حذف می‌شن و سوخته می‌شن این
دیدنی بودن‌ها و خواندنی بودن‌ها هم از کوری مدامه
ورنه (فاک ) دائمی است روی استیج

صفحه را که بست. اگر کسی «دیده نمی شود»

شعری از امیر قاضی پور

دهانِ باز، رویِ آتش

بر نوکِ زبان، با موهایِ کوتاه

به تنِ مورب / به اسمِ مارگوریتا

: به هنگام شهری بود وسطِ زمان

دستهایِ من روی انگورها به چشم می‌خورد

«مجانی فضایی که ایستاده‌ای».

: دست هاشو به طرف دو ساعت دراز می‌کند

" الان به دنیا آمدم "

دست به جیب می‌برم

در چشمت بودم -

وزن بدنم را بییندازم

حس می‌کنم دارم نگاه می‌کنم

بعد همه چیز دارم

نه تصویری - نه باجه‌ای

سازه ای داد آب و نان

..............................................

خوانش شعر بالا

ریحانه نامدار: سلام وهمه اش روی آسفالت خیابان درازمیکشی که من بیایم دستت رابگیرم وبگویم تورا به خدادیگرهیچ ماشینی نیست که ازاینجا ردنشده باشد تونمیمیری ...نمیشودکه بمیری مرگ داردبچه اش راازمدرسه برمیگرداند نگاه کن ...وتو همانطورشعرشدی...

سکوت حذف / سکوت



با شاه پری داخلِ قصر
صندلی به درد می‌آید
گردنه‌ها لرزه یِ مرگ
سکوت حذف / سکوت
اجرایِ اسب ، در فضایِ خشک
لب رویِ سنگ
جلد - یک پا دوپا
کلوخ و سنگ ریزه‌ها
می‌برم دائم ، گوش می‌کنم
دائم سنگ ریزه‌ها
این جا / «سربازش»
کتاب با خود
- - -
امیر قاضی پور



خوانشِ شعرِ بالا :

حضور آدم‌ها ، اشیاء ، اتفاقات و خلاء در شعرهای شما درست مثلِ نمایش نهنگ در میدان اصلی شهر ، در فیلم هارمونی‌های ورکمایسترِ بلا تار غیر منتظره است. در اتاقِ خالیِ سفید / مرد دارد می‌میرد / و زن / رها شده از عادت های ماهانه‌اش / روی ترک‌های پوستِ شکمش / سنگ ریزه می‌ریزد.
امیر قنبری ( منتقد شعر )

در لابلایِ بوته‌ها
رنگ‌ها و جیوه و تخمِ سیاه
تصویر،صدایِ شر و شور جوانی
سیلویا پلات هنوز خواب می‌بیند
یکی مُرده است
سیلویا پلات برهنه شده
خواب می‌بیند
شادی یک جشن ...
#امیر_قاضی_پور
#شعر


سیلویا پلات قربانی تصویر بزرگ شد
✍️ امیر قنبری
سیلویا پلات قربانی تصویر بزرگ شد. درست مثل هیتلر و موسولینی و سلین و کرت کوبین و فروغ فرخزاد و هدایت و همه ی کسانی که در ابعاد بزرگ و کوچک قصد تغییرات عظیم در دنیای شخصیِ خود و جهان را در سر دارند. هیتلر قصد داشت دنیا را قورت بدهد اما پلات از خودش بیزاری می جست اما بدش نمی آمد که هنوز که زنده است مجسمه اش در میدانچه ی دانشگاه هاروارد نصب شود. در اینجا ، درد جاودانگی همچون طناب دار عمل می کند. او می خواست به مازاد خودش دست یابد. زنی که خلاقیت ملانکولیک اش در نهایت او را به زخم و چرک رساند. نفرت از فیزیک زنانه و ویژگی های جسمانی اش او را به جنون می رساند اما زنِ جا مانده در شعرش را دوست داشت که اغواگرانه در اعماق ظلمتِ افسردگیِ متن به سوی ماهیچه های بدن یک مرد و مثله شدن و از پا در آمدن کشیده می شود و میل زنانه اش او را عمیقن تنانه به سوی له شدن و زوالِ زیبا و اورِگاسم و بلعیده شدن و چونان قلعه ای قرون وسطایی به تسخیر در آمدن سوق می داد. پلات در خودزندگی نامه اش خودش را هیولایی می دانست که قادر است به مدد شعر آتش بیرون دهد و از این طریق زندگی را تهدید نماید و در اعماق افسردگی دفن نماید. همان بیماریِ مهلکی که او را میان کلمات و تکرار و جاودانگی برای همیشه مدفون ساخت .

پلات میان زنِ بدن اش و فرسودگیِ تخیلِ مرده ی خیال محصور بود. زندگی را با عجله و عاصی پیش برد و هرگز نخواست بپذیرد که ارتعاشاتِ مشددِ سلسله ی اعصاب و آشوب های ذهنی ، زندگی را از آنچه که هست به مراتب هولناک تر به طبقات دوزخ بدل می سازد. پلات ، دانته وار از آتش دوزخ گذشت و با زبان شعر خاطرات ظلمت و کمدی ای غیر الهی را روایت کرد. به راستی در آن نوامبر تیره و تار که قصد کرد به زندگی اش پایان دهد ، چقدر به رویاهای جاودان ادبی باور داشت و چگونه و با چه احساسی به "رنگ ها و جیوه و تخم سیاه لابلای بوته ها" می اندیشید.

شعری از امیر قاضی پور

آهن‌ها / و چشمانِ اسب‌ها
اطاق‌ها و تنها پلک زدن
همه چیز در فضایِ اسم‌ها و اطاق‌ها نیست
در این میان بشکه‌ای که در نزاع رویِ بدن نمی‌افتد
ضمایر، همیشه در گلبرگ‌ها هستن
تا از خود بیرون بیاییم.
در دیگران بیایم
در لثه های آدم ها؛ماهی‌ها / ماهی‌ها لثه های آدم
ادامه دادن در حالتِ ساکن
برپا، برجا

خوانش شعرِ بالا :
اهمیت شعر ، در تکیدگی و ایجاد فضایی‌ست که به روایت کردن و ادامه دادنِ یک معنا و مفهوم کلی اعتنایی ندارد. مثل شعرهای سیلویا پلات - پلات متقدم و عاشق طبیعت وحشی آمریکا - سطرها از شگفتی و خلا موج می‌زند و رانه‌ای داروینیستی به همراه یکجور شادی طبیعت گرایانه به سطح می‌آید و می‌ترکد و محو می‌شود و بی مهابا آینده در دل گذشته سقوط می‌کند. درست مثلِ اسبی که جنین و جفت‌اش را با کیسه یِ پاره شده به دنبال خود می‌کشد و بی توجه به آن همه خونریزی ، در علفزار مشغول چرا می‌شود. تصویرسازی‌ها حداقلی ست و در زمان‌های مصرف شده پناه گرفته است. تنازع بندها چونان زنجیره‌ای از اتفاقاتِ نیفتاده به غریبگی و تک افتادن کلمات در جملات دامن می‌زند: " در این میان بشکه‌ای که در نزاع روی بدن نمی‌افتد/ ضمایر ، همیشه در گلبرگ‌ها هستن / تا از خود بیرون بیاییم." اینجا نقطه یِ صفر مرزی هر کنش و واکنشی ست و پانتومیم کلمات ، اشارتگر حد اعلای یک بلاغت جسمانی انکار شده و نامرئی‌ ست.

امیر قنبری

صفحه را که بست. اگر کسی «دیده نمی‌شود»


دهان باز، رویِ آتش
بر نوکِ زبان، با موهایِ کوتاه
به تنِ مورب / به اسمِ مارگوریتا
: به هنگام شهری بود وسطِ زمان
دستهایِ من رویِ انگورها به چشم می‌خورد
«مجانی فضایی که ایستاده‌ای».
: دست هاشو به طرفِ دو ساعت دراز می‌کند
" الان به دنیا آمدم "
دست به جیب می‌برم
در چَشمت بودم -
وزنِ بدنم را بییندازم
حس می کنم دارم نگاه می‌کنم
بعد همه چیز دارم
نه تصویری - نه باجه‌ای
سازه‌ای داد آب و نان
- - -
امیر قاضی پور





خوانش شعر بالا از ریحانه نامدار: سلام و همه‌اش روی آسفالت خیابان دراز میکشی که من بیایم دستت رابگیرم و بگویم تو را به خدا دیگر هیچ ماشینی نیست که ازاینجا رد نشده باشد تو نمیمیری ...نمیشود که بمیری مرگ دارد بچه‌اش را از مدرسه برمیگرداند نگاه کن ...وتو همانطور شعر شدی...