گفت‌وگوی اختصاصی مجله شهرگان( چاپ کانادا)
با امیر قاضی‌پور شاعرِ شعرهایِ سینمایی
«بسیاری از شعرهای من ، به جمله منتهی نمی‌شوند و حتی فعل هم ندارند. من نمی‌خواهم در شعر ساختمان بسازم . شعر من یک آیتمش ” اراده به چیدمان ” است ؛ و با دو آیتم مرتبط می‌شود : فضاهای خالی که دارد و گسستی که ایجاد می‌کنم، این تخریب کلمات ناشی از انحلال است، پیوند و بسط کلمات را شاهد نیستیم. من در کلمات، گسست ایجاد می‌کنم، مدام نفی و رد می‌کنم. اشعار من از این تخریب‌ها، یک حالت ناسازگون دارد ، یک جور سیاست اقتصادی هم در نحوه چیدمان شعرها هست، بسیار فشرده که گویی شکل نمی‌گیرد انگار من بخشی از شعرم را نمی‌نویسم و دوست ندارم شعرِ یکپارچه بنویسم.»
شاید شعرِ امیر قاضی‌پور را شعرِ آینده بنامیم و مخاطبان با شعرهایش در آینده بیشتر درگیر شوند. ایده‌ی شعر سینمایی ایده‌ای است که می‌تواند حرفهای زیادی برای گفتن داشته باشد، به همین بهانه گفت‌وگویی را اختصاص داده‌ایم با امیر قاضی‌پور که در ادامه می‌خوانید.
■ چطور ایده یِ نوشتن شعرهای سینمایی به ذهنتان رسید؟ آیا مشابه آن را تا به حال در کارِ شاعران دیگر (اعم از ایران و جهان)شاهد بوده‌اید؟
■ تجربه‌گرایی را در شعر چگونه تعریف می‌کنید؟
■ الهام ملک پور شاعر معتقد است که در شعر شما کلمه‌ها روی هم تخریب می‌شوند... من نیز معتقدم که واژگان در شعر شما کارکرد جدیدی را تجربه می‌کنند، کارکردی که حتی اغلب به ساختن جمله نیز ختم نمی‌شود یعنی در برخی سطرها کلمات فقط کنار هم قرار می‌گیرند بدون این که جمله‌ای را بسازند؛ با این حال، انتخاب کلمات و شیوه یِ به کار بردنشان به گونه‌ای ست که این کنار هم قرار گرفتن، تاویل‌های شاعرانه ایجاد می‌کند. آیا این شیوه نوشتن را تعمدی برگزیدید یعنی شعرهایتان را با فکر می‌نویسید یا به صورت جوششی؟ کلا چه فرایندی طی شد تا به این شیوه نوشتن رسیدید؟
■ پدرام محمدزاده شاعر نیز در نقدی که بر اشعارِ شما نوشته است، می‌گوید: "ما در اشعارِ قاضی پور با پرش‌های زمانی - مکانی رو به روییم" اما بعد توضیح می‌دهد که این پرش‌ها از نوع پرش‌هایی که رویایی و باباچاهی در شعر خود دارند نیست. من نقد ایشان را خوانده‌ام و می‌دانم نظر ایشان چیست اما دوست دارم بدانم که به نظر خود شما پس این پرش‌های زمانی - مکانی اشعارتان از چه نوعی است؟ ممنون می‌شوم توضیح دهید و اگر علتی نیز پشت وجود این پرش‌ها در اشعار شما هست، برایمان از آن بگویید.
■ سال‌ها است که در شعرِ ایران با جریانی یا بهتر است بگویم جریان‌هایی مواجه‌ایم که از نظرِ کارکرد زبانی با اشعاری که تنها در "سطح" زبان اتفاق می‌افتد، شاید بتوان گفت صد و هشتاد درجه متفاوت است. اما به همین دلیل نیز گفته می‌شود که خوانندگان با این شعرها که پیچیدگی وجه بارز آنها است، کمتر ارتباط برقرار می‌کنند. نظر شما در این باره چیست؟ آیا اشعار خود را نیز اشعاری کم مخاطب به شمار می‌آورید؟
متن کامل گفتگو در سایت شهرگان:
https://shahrgon.com/72633-2/
شاعری هستم بدونِ کتاب شعرِ کاغذی