ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

یک دختربچه زیبای پنج شش ساله که همسایه بود ، به من سلام کرد. چه انرژی داد این کودک. ‌خدای چیزهای کوچک . همین یک سلام ، کلی معنا داشت.

اما تهران را
اصلن بعدن تکنیک می‌رسید
بعد از صبح‌بخیر
هم‌چنان خالی روبرویِ هم
مغناطیس از تحسینِ نخستین
#امیر_قاضی_پور

بسیاری از عارفان و شاعران بزرگ جهان وجدی را در خود تجربه کرده‌اند که من آن را « شور و سرمستیِ بودن» می‌نامم. شور و سرمستیِ بودن را می‌توان در چیزهای کوچک و ساده یافت ؛ یک صدا ، یک نگاه ، یک نوازش، یک چشم‌انداز ، یک برگ ، یک تکه ابر ، یک گنجشک ، رقص پروانه‌ای بر فرازِ گل واشده‌ی قاصدک . بعضی از آدم‌ها دنبال چیزهای گُنده و مهم‌اند ، به همین دلیل ، چیزهای کوچک و ساده و باشکوه زندگی را نمی‌بینند . نیچه در لحظه‌ای ناب از سکون و سکوت درون خویش به تجربه‌ای نادر و باارزش دست یافت. او در همین لحظه بود که نوشت: «آه خوشبختی چه بهانه‌هایی کوچک و ساده دارد! پرواز یک‌ پرنده در هوا ، خزیدن یک مارمولک بر خاک ، باز شدن یک گل ، طلوع خورشید در سپیده‌دمی دلپذیر، صدای خنده‌ی یک کودک ، نگاهِ مهربان یک‌ رهگذر که از کنارت عبور می‌کند ، گرمی دستِ یک دوست، یک سلام ، یک خداحافظ، دلم برایت تنگ می‌شود! آری ، ساکن بهانه‌های کوچک و ساده‌ی کوچک خوشبختی باش.»

اکهارت تول ( Eckhart Tolle )
زمینی دیگر ( A New Earth)
فارسی‌ی مسیحا برزگر

فریدون رهنما
و شادباش نوروز


باز در فلسفه فرو رفتیم . عید است و می‌خواهم عید را به شما شادباش بگویم . برای شما آنچه را آرزو می‌کنم که برای خود خواسته‌ام . پایداری در جستجو ، نافرسودگی ، بینایی و از همه مهم‌تر خوشبختی . فیلم من تقریبا پایان یافته است شاید پس از آن به آنجاها بیایم . امیدی هست .
- فریدون رهنما . از نامه‌ها.
۲۵ اسفند ۱۳۴۲

سیمون وِی می‌گوید:
ما کاملاً می‌دانیم که آن نیکی که در حال حاضر داریم، به‌صورت ثروت، قدرت، اعتبار و منزلت، دوستان، عشق کسانی که دوست‌شان داریم، آسایش کسانی که دوست‌شان داریم، و غیره، کفایت نمی‌کند؛ اما فکر می‌کنیم روزی که کمی بیشتر نصیب‌مان بشود راضی خواهیم شد. از این رو به این نکته پی می‌بریم که داریم به خودمان دروغ می‌گوییم. اگر واقعاً لحظه‌ای تأمل کنیم، می‌دانیم که کاذب است... کافی است تصور کنیم که همه‌ی امیال ما ارضا شده باشد؛ بعد از مدتی باز ناراضی می‌شویم. چیزهای دیگری می‌خواهیم اما چون نمی‌دانیم چه می‌خواهیم احساس بدبختی می‌کنیم.
کاری که همه می‌توانند بکنند این است که توجه خود را به این حقیقت معطوف کنند.

از کتاب «سه آستانه‌نشین»
دایا جینیس الن
ترجمه‌ی رضا رضایی