ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

الف- یکی از زشت‌ترین تصاویری که از ایران دیده‌ام، تصویرِ کسی است که قابلمه به دست جلوی تلویزیون ، مشغولِ غذا خوردن است. غذا خوردن بخشی از آیینِ زندگیه. غذا خوردن مهمه. موقع غذا خوردن آرامش ما در اینه فقط غذا بخوریم.

ب- کسانى که هر روز چهار ساعت تلویزیون نگاه مى‌کنند، قربانى استبداد هستند.
تلویزیون براى ارتباط برقرار کردن نیست، فقط براى دستور دادن است!
سينما خاطره می‌آفریند
و تلويزيون فراموشی.

جمله بالا از ژان لوک گدار ( Jean luc Godard) است. در لحظه حال که تنها زمانِ واقعی است، در کنار تلویزیون، شبکه‌های اجتماعی مثل Instagram ، Facebook و ... تلگرام هم خسارت‌بار هستند. وقتی ده‌ها میلیون نفر در جهان، بیش از چندساعت در شبکه‌های اجتماعی هستند. تصور اینکه کسی ده ساعت و بلکه بیشتر در فضای Telegram و Instagram زندگی می‌کند! و تسلیمِ این فضاست. منکرِ فوایدِ شبکه‌های اجتماعی نیستم. در حد یکی دوساعت حضورِ روزانه.

ت- تلویزیون را می‌توانیم خاموش کنیم. می‌توانیم برای آرامش شبکه‌های اجتماعی را برای ساعت‌ها و روزهای متمادی ترک کنیم‌. سالهاست تلویزیون نگاه نمی‌کنم.

«وقتی غذا می‌خوری، غذا می‌خوری! » می‌دانی که باید غذا بخوری. گاهی غذا نمی‌خوری. با اینکه در حالِ خوردنی، ذهنت جای دیگری است. غذایی که در دهان داری مزه نمی‌کنی. تا وقتی حینِ خوردنِ بتوانی غذا بخوری مشکل نداری. یک ذره هم نگران نباش. این یعنی تو خودت هستی.
وقتی تو خودت باشی، چیزها را همان طور که هستند می‌بینی و با محیط پیرامونت یکی هستی. خودِ راستینت حاضر است.

شونریو سوزوکی
جلا دادنِ کاشی
فارسی‌یِ : علی‌ظفر قهرمانی‌نژاد

گاهی وقت‌ها تو خانواده مشاجره داری. یک مقدار تنش و التهاب هست. بعد آرام میشی. غذا خوردن باعث فراموشی میشه. اعضای خانواده زیر چترِ غذا خوردن. سالاد درست کردن و همین آداب غذا عالیه. چیزِ پیش پا افتاده‌ای ما را ناراحت می‌کند و غذا خوردن منو تسلا میده. نه برای شکم‌پرستی. غذا خوردن مثلِ یک آیین فراتر از هر ایدئولوژی و مذهبیه. تک‌تک لقمه‌هایی که می‌خوری رو آهسته بخور. غذا را احساس کن با لقمه‌های کوچک.
راستی! از خبر اهدای نخل طلای جشنواره کن به جعفر پناهی کلی خوشحال شدم. فیلمی که بدون سانسور در ایران ساخته شده.