ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

جشن نوروز
اورمزد و فروردين ماه/ یک فروردين خورشيدی

زمان، خود يك اسطوره است. ساخت و زيربنای بخش بندی زمان در مفهوم‌های نمادين جشن‌ها و روزهای شاخص، بار اساطيری دارند. در سر همه اين بخش‌های زمان، جشن نوروز است. جشن آغاز سال و تجديد زمان در دايره و مفهوم محدود می‌باشد. هر گاه كه نوروز فرا می‌رسد، جشن برگزاری نمادين تجديد حيات طبيعت و آفرينش است كه برگزار می‌شود.
در شاهنامه فردوسی بنياد نوروز را به جمشيد شاه پيشدادی نسبت می‌دهند و حتی امروز اين جشن به نام نوروز جمشيدی معروف است. گويند به دوران جمشيد، سرما و طوفان بزرگ، ايرانويچ(ايران زمين) را فرا می‌گيرد و در پايان سه سال، در آغاز بهار، سرما و طوفان به پايان می‌رسد و به شادی آن جشن بزرگی برپا می‌شود كه نوروز می‌نامند!
سال خورشيدی و عمل بدان در محاسبه زمان، جهت ثابت نگاه داشتن طول يك سال و قرار معين فصول، جهت آن بوده است كه يادمان‌های اساطيری و معتقدات دينی درست به هنگام معين خود برگزار شود. محاسبه زمان با نگاهداشت سال خورشيدی درست و اجرای بهيزك(كبيسه)، سبب می‌شد كه آغاز بهار و فصول ديگر سيار نشود و جا به جا نگردد.

شیوه برگزاری مراسم نوروز در بین زرتشتیان(وفاداری به آیین‌های باستانی)
نوروز بزرگترين جشن ايرانيان، از نخستين روز بهار همراه با سرسبزی طبيعت و شادی آغاز می‌گردد. خانواده‌های زرتشتی ايرانی همچون پيشينيان خود، سه سينی از سبزه به نماد انديشه نيك، گفتار نيك و كردار نيك، بر خوان(سفره هفت سين) می‌نهند تا موجب فراوانی در سال نو شود. رنگ سبز، آن رنگ ملی ايرانيان و نماد امرداد امشاسپند(بی مرگی و جاودانگی) می‌باشد. سمنو(مايه خمير) كه نماد خوبی برای زايش و باروری گياهان توسط فروهرها است. سنجد، بو و شكوفه آن سرچشمه دلدادگی است. سماق، چاشنی زندگی. سير و سركه برای گندزدايی و پاكيزگی می‌باشد. آب، نماد خورداد امشاسپند. سيب سرخ(ميوه جات)، نماد سپندارمزد امشاسپند. سكه، نمادی از شهريور امشاسپند می‌باشد. كتاب اوستا، نماد اهورامزدا، آفرينگان(شمعدان) نماد ارديبهشت امشاسپند. شير و تخم‌مرغ، نماد وهمن امشاسپند. آينه، نان و پنير، سبزی، نقل، شيرينی و آجيل بر خوان می‌نهند كه همگی نمادی از داده‌های اهورایی است. بر خوان نوروزی نبايد پافشاری درگذاشتن حروف سين و حروف ديگر داشت. بلكه بايد بهترين داده‌های اهورایی بر خوان آماده باشد. زرتشتيان در نخستين بامداد نوروز در كنار چهارچوب پايين در ورودی خانه مقداری آويشن می‌ريزند كه نشان برقراری جشن در آن خانه است. همچنين در نخستين روز سال نو به نيايشگاه محل زندگی خود رفته تا سال نو را با همازوری(همبستگی) با يكديگر و نيايش به درگاه اهورامزدا آغاز نمايند و سپس مانند هر ايرانی ديگر به ديدار بزرگان فاميل و آشنايان می‌روند.