ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

آلودگی هوای تهران در حد مرگ. از سر دیدنِ فیلم " شاید شیطان " ( Devil Probably) ". روبر برسون ( کارگردان فیلم) آن را فیلمی درباره‌یِ پول که ماورای شیطانِ بزرگ در دنیاست، چه در تولید تسلیحات غیر ضروری، و چه در آلودگی ابلهانه‌ محیط می‌داند. این شیطان‌ها در فیلم‌های خبری به خوبی جفت و جور شده و تصاویرِ منقطع از زباله و آلودگی ماهرانه نشان داده می‌شوند.
فیلم درباره چهار روشنفکر جوان ناراضی است، دو مرد و دو زنی که کاملن از دنیای ساخته‌یِ بزرگترها سر خورده‌اند. آن‌ها درخیابان‌های پاریس قدم می‌زنند و دنیایی را تماشا می‌کنند که به شکلی دیوانه‌وار مادی و غیرانسانی است و به شکلی مهارناپذبر در حالِ استثمارِ منابع طبیعی است.
عنوان فیلم پاسخی است به پرسش یکی از چهار تن که می‌پرسد: «چه کسی مسئولِ این استهزایِ بشر است؟»
سر دسته این ۴نفر ، چارلز باهوش ، خوش‌مشرب و دوجنسی در توضیح مشکل خود می‌گوید: «از زندگی بیزارم .از مرگ بیزارم... بیماری من این است که همه چیز را واضح می‌بینم».
" یان دواسون " این فیلم را «شجاعانه‌ترین و سرسختانه ترین فیلم برسون » ( Robert Bresson) می‌نامد. چون تا حدودی چارلز به نظر ما و نه به نظرِ دوست‌دخترهایش، نفرت‌انگیزترین پروتوتاگونیست فیلم‌های برسون است. او با بی‌اعتنایی به همه‌یِ فرم‌های جامعه ، در واقع مشارکت در آن جامعه، بی‌اعتنایی می‌کند. رفتارش ، مثل مرگش در پایان فیلم ، نوعی هتاکی است به بقای ما.

تو خانه که هم هستم، آلودگی هوا را با تمام وجود احساس می‌کنم. یک مقام مسئول گفته در تهران، روزانه ۵۰۰ نفر به علت آلودگی هوا می‌میرند. بی‌تفاوتی شهروندان ایرانی در رابطه با آلودگی هوا در کنار بی کفایتی مسئولان.


و شعر و شاعر :
"... روزی که همه ببینند ، همه شاعر خواهند شد ؛ دلیلی وجود ندارد که همه شاعر نشوند . زیرا شعر در همه هست ، اما یا منحرف شده ، یا تباه گشته، یا اصلاً مرده است. آن روزی که موانع از میان برود، برای چه زندگی « یکپارچه شعر» نشود ؟ مگر شعر چیست ؟ آیا بجز این زیبایی‌ها و احساساتی است که شاعر چشیده و دیگران نچشیده و ندیده‌اند؟ ... همیشه لازم نخواهد بود که شعر را بنویسند. اگر اشعار حافظ را کسی نمی‌نوشت ، آیا شعر نبود ؟ آیا شعر محدود به همین حروفی است که ما بر کاغذ می‌آوریم و می‌خوانیم ؟
...این نیاز همبستگی ، این ضرورت دوست داشتن ، یکی از خواص عمدۀ شعر است. عشق شاعران همه چیز را به هم پیوند می‌دهد . و بهترینشان گریه‌ها ، ترس‌ها ، فقرها ، و رؤیاشکنی‌ها را می‌دیده‌اند و عصیان خود را مانند آب سردی بر چهرۀ به خواب رفتۀ دیگران می‌پاشیده‌‌اند. "
از مقالۀ شعر و شاعر . نوشته فریدون رهنما