ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

اسراییل تجسم شر است
زیرا آنچه اسراییل می‌پرستید همانی بود که افلاطون آن را هیولا می‌نامید. برخلاف رُم ملحد، بت‌پرستیِ بنی‌اسراییل خدای قبیله یا خدای مقتدر یک ملت بود. این مفهوم سبب شد عبرانیان قوه‌ی تمیز بینِ خیر و شر را از دست بدهند. اسراییل، همانند رومیان، تنها توانِ تشخیص ارزش‌های جمعی را داشت: " بت عبرانیان از فلز یا چوب ساخته نشده بود، از نژاد و قوم ساخته شده بود... از آن رو خود را قوم برگزیده می‌دانستند، گوهر دین‌شان بت‌پرستی بود ".

سیمون وِی ( Simone Weil) برخی پیامبران، کتاب ایوب، مزامیر، و به ویژه غزل غزل‌ها، را ارج می‌نهد اما بر رای خود پا می‌فشارد.
اسرائیل آنچه آرزویش را داشتند قدرت بود و تنعم... شگفتی ندارد که چنین مردمی، به جهان خیر نرساندند.
اسرائیل سرتاسرِ کره خاکی را به تباهی کشانده است. اسرائیل: هیولایِ دین.