ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

بی‌تفاوتی نه آغاز دارد و نه پایان. یک وضعیت پابرجاست که هیچ چیز آن را متزلزل نمی‌کند. تنها برایت واکنش‌های غریزی باقی مانده‌اند. بی‌تفاوتی زبان را تجزیه می‌کند، نشانه‌ها را مغشوش می‌کند. تو صبوری را انتظار نمی‌کشی، آزادی و انتخاب نمی‌کنی، وقت داری و هیچ چیز اشتیاقت را برنمی‌انگیزد. می‌شنوی بی آنکه هرگز گوش کنی، می‌بینی بی آنکه هرگز نگاه کنی.
تنها انزوایت اهمیت دارد. هر کار که بکنی، هرجا که بروی، هرچیزی که ببینی بی‌اهمیت است. هرکاری که می‌کنی بیهوده است، هرچیزی که به دنبالش می‌گردی کاذب است. تنها چیزی که وجود دارد انزواست که هر بار دیر یا زود با آن مواجه می شوی. تو به حرف زدن پایان دادی و تنها سکوت به تو پاسخ داد. اما آن کلمات، آن هزاران، آن میلیون‌ها کلمه‌ای که در گلویت خشکیدند، کلمات بی‌حاصل، فریادهای شادی، کلمات عاشقانه، خنده‌های ابلهانه، پس تو کی آن‌ها را باز می‌یابی؟
تو اکنون در وحشتِ سکوت زندگی می‌کنی. اما مگر خودت از همه ساکت‌تر نیستی؟

تنهایی و تنهایی اذیتم‌ می‌کنه.
مدام پُر و خالی میشم
وقتی وارد جمعی میشم دوست دارم بعد ار ساعتی خارج بشم و برعکس تنهایی ، هنگامی که کسی نیست کنارم اذیت کنندست .
انگار هنوز اکهارت تول و امثالِ " تفکر زائد " روی من کامل تاثیر نزاشتن .
تنهایی در انتهای شب!
شعر تیر را ملاحضه کنید در پایین .






شعرِ تیر


آدم / دوست نداشتم
نفر به نفر
چَشم کار می‌کردم ... سرکار
در وسط پاک کرده
من از چند کم می‌شود
رویِ زمین - مرزی - خون کشیده
که رویِ دیروز پاک کرده
من حسابم فکرهایش زمین است
به این زودی‌ها پاک کرده
نمی‌شود


خنده‌دار است
گوش -کلماتم - را اِشغال کرده
کار می‌کرد
در هوایِ راهنمایی
گوش کرده
در می‌کردم
هوا از شلوغی
مرا اِشغال کرده
گوش می‌دادم
بخوانم
می‌دانستم به این زودی‌ها پاک نمی‌شود


چیزی نبود / از سرم پایین‌تر
تار تار ....جان !
مرزِ پاخورَش
بدجوری درد به سرش می‌زند


از چند صورت برداشت داریم
- - -

امیر قاضی‌پور