ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

حیوانات کشتزارِ انسان نیستند


هر فیلمی یک ماکت از دردها و شادی‌هایِ بشری نیز هست . مثلِ همین انیمیشن فرارِ مرغی( Chicken Run) که مرغ‌ها در مزرعه‌ای تحتِ حصار و استثمارِ انسان هستند. چه کسی به انسان اجازه دست‌اندازی و کُشتن جانداران دیگر را داده است(؟). سرنوشتِ حیوانات و انسان یکی است. اسارت اسارت است؛ چه حیوان چه انسان. در نظر بگیرید تروریست‌های طالبان در افغانستان و جاهای دیگر ، با استناد به دین ، می‌گویند زنان کشتزارِ ما هستند و زنان را به بندگی و اسارت می‌کشانند. حیوانات هم با دلایلِ مسخره کشتزارِ انسانها شده‌اند . گوشت نخوریم و حیوانات را استثمار نکنیم ، و نَکُشیم ، فقط یک شعار نیست . حقِ بهره‌کشی از حیوانات را از جمله برای خوراک و پوشاک نداریم .
آن میل به طغیان و آزادی‌خواهی که در فیلم فرارِ مرغی( Chicken Run) در حیوانات هست و این فقط فانتزی نیست. فیلم‌ها و آثار هنری و ادبی تاثیرگذار می‌توانند باشند. چرا فقط حضورِ رنگین‌پوستان و همجنس‌گرایان و اقلیت‌های جنسی در فیلمها، وجود دارد. سهمِ گیاه‌خواری و دفاع از حقوق حیوانات در سینما چقدر تصویر دارد؟ بدونِ اینکه کارهایِ صرفن مکانیکی انجام بدهیم . اسارت و آزادسازیِ دخترها و زن‌ها در ایران ، قبل و بعد از جنبش مهسا . حیوانات و انسان را یکی در نظر بگیریم . چرا فکر می‌کنیم جانداران دیگر وسیله خوشی و اسبابِ راحتی ما باید باشند . آیا اسارتِ انسان را می‌پذیریم؟! ما یک کُل و خودِ هستی هستیم. جدا جدا نمی‌شود دید .

نکته : فیلم " فرار مرغی " از محصولات شگرف سینمای جهان است.‌ یک انیمیشنِ پیچیده که از لحاظ ویژگی‌های فنی یک سر و گردن از نمونه‌های مشابه مثلِ داستان اسباب بازی ۱ و ۲ بالاتر می‌ایستد .‌ دوباره دیدنِ فیلم "فرار جوجه‌ای" مثلِ یک حرکتِ کاملن بداهه برای من بود . خبر خوب اینکه: بزودی قسمت دوم فرار مرغی اکران می‌شود.