ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

۱۴ اسفند ۱۳۵۷ به روایت شاهرخ مسکوب
در روزی که جمعیتی میلیونی از مردم ایران ، بر سرِ مزارِ محمد مصدق در احمدآباد حاضر شدند


شاهرخ مسکوب (از یادداشت ۱۵ اسفند ۵۷):
«ظاهراً ایشان [آیت‌الله خمینی] هنوز نتوانسته است دوشنبه گذشته و جمع‌شدن بر سر خاک مصدق را هضم کند. عجیب است که آریامهر هم نمی‌توانست. البته معنی ضمنی و شاید هم تا اندازه‌ای صریح رفتن سر خاک مصدق (۱۴ اسفند) مخالفت با سلطه روحانی‌ها بود که مردم دارند سنگینی آن را به‌شدت حس می‌کنند. ما که مجبور شدیم پایین آبیک در هشت کیلومتری احمدآباد ماشین‌ها را پارک کنیم!
جلوتر نمی‌شد رفت. پیداست که از همکاران سازمان برنامه کسی جربزه و غیرت شانزده کیلومتر پیاده‌روی برای شنیدن سخنرانی نداشت. از اول هم پیدا بود. من که بیشتر برای دیدن جمعیت و احساس اتمسفر رفته بودم و ابراز ارادتی به آن بزرگوار و ابراز مخالفتی به این بزرگوار. تمام صحرا اتومبیل بود و آدم.»

روزها در راه، صفحه ۷۵