ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

پوشانده لای موهایش

مثل پرنده ای که دانه بر می چیند

ساعتی بلند - بالا را.

«انفجار گیج گاه»

حل می شود " ما همه مراقب بودیم ".

رگبار بی هوده                   از گربه های آرام

با چهار پا پلک نمی زند

چشم عقابی

و دندان گرد

مجسمه ی تو، بی حرف          شیشه های مربا و ساعتی یقه باز

 امیر قاضی پور

 دو نظر بر شعر بالا

الهام حیدری:

سلام . حسی که ورای کلمه های این شعر به آن شعریت و سیالیت ببخشد نبود .. وقت عالی بخیر!


مجید یگانه :

سرکار خانم الهام حیدری!

" شعریت " وجود ندارد، شعر وجود دارد. تلقی بوطیقایی اساسن شخصی ست و شخص خودخواه عمومی اش می کند. تحمیل خواست معنادار بودن متن حماقت است . عینک های بوطیقایی تان را بدارید،جهان زیباتر دیده می شود. هر متن، تعریفی تازه از شعر است با درصد نامشخصی زیباشناسی.