ننامیدنی؛ لحظه‌ حال و دائو‌  

همه چیز رحمت است. هرچند وقتی مشکلات بر سرم آوار میشه فراموش کنم. اگر در لحظه حال که تنها زمانِ واقعی است حضور داشته باشم، همه چیز رحمت است . OK است.


در ابتدا کردار بود. صدیقه وسمقی و زنان و دخترانِ ایران، نه فقط در حرف که در عمل اثبات کردند که مقابلِ زورگویی می‌ایستند. سرپیچی کن اطاعت نکن و نپذیر در مقام کردار


زمانِ بچگی، دچارِ فقرِ فرهنگی بودم . انتخاب‌هایی که برای خواندن و دیدن داشتم. کتاب و فیلم‌های محدود. امروز در لحظه حال، هرچقدر گزیده ببینم و بخوانم و موسیقی گوش کنم ، انتخاب‌های زیادی دارم . خوشحالم. نبایدِ ایجابی: همه کتاب‌ها را نمیشه خواند و اصلن باید رها کرد . گیر به " اصلن " ندید. "حتا و حتمن " را هم همینطور می‌نویسم . یک عده گیر دارن


ماه رمضان بقول یکی از طرفداران حکومت: شاهد بی‌سابقه‌ترین روزه‌خواری در ۴۵سال اخیر بودیم.
مردم ایران، بدون هیچ سازمانی بصورت بداهه ، این خوردن و آشامیدن را داشتند. مثلِ حرکت برداشتنِ روسری بعد از قتلِ مهسا امینی. دهن‌کجی یا هر چیزی. بر علیه زورگویی و یک نوع نگاه تمامیت‌خواه


فضاهای خالی. صفحه سفید
بار نزدن و بهار
آره نچسبیدن به نام‌ها و عبور کردن زیباست